Αλλά δεν ακολούθησαν γέλια. Δεν ήρθε καμία εξήγηση. Η μητέρα της Κλάρας σηκώθηκε από τη θέση της, με το χέρι της πατημένο στο στήθος της. “Αυτό δεν είναι σωστό”, ψιθύρισε, με τα μάτια ορθάνοιχτα από δυσπιστία. Ο πατέρας της στάθηκε δίπλα της, με τη φωνή του να βροντοφωνάζει μέσα στην εμβρόντητη σιωπή. “Αρκετά μ’ αυτό! Στέφανι, σταμάτα αυτή την τρέλα!”
Για μια φευγαλέα στιγμή, η Κλάρα ένιωσε μια αναλαμπή ελπίδας. Οι γονείς της θα έβαζαν ένα τέλος. Αλλά η Στέφανι γύρισε προς το μέρος τους, με το χαμόγελό της να μετατρέπεται σε οργή. “Μην τολμήσετε να μου το χαλάσετε αυτό!” φώναξε, με τη φωνή της να ηχεί στον κήπο. “Αυτή είναι η ξεχωριστή μου στιγμή και δεν θα μου την στερήσετε!”