Το πλήθος αναδιπλώθηκε, οι ψίθυροι διογκώθηκαν σε μανιασμένα μουρμουρητά. Τα πρόσωπα στράφηκαν προς τον Λίαμ, αναζητώντας απεγνωσμένα μια απάντηση, ένα σημάδι άρνησης. Αλλά εκείνος δεν έκανε βήμα πίσω. Δεν έφερε αντίρρηση. Το μόνο που έκανε ήταν να κρατάει τα χέρια της Στέφανι πιο σφιχτά, με το σαγόνι του σφιγμένο, τα μάτια του δυσανάγνωστα. Τα γόνατα της Κλάρα απειλούσαν να υποχωρήσουν. “Γιατί;” ψιθύρισε, με τη φωνή της να τρέμει καθώς το βλέμμα της κλειδώθηκε πάνω του.
“Γιατί το κάνεις αυτό;” Για μια σύντομη στιγμή, ο Λίαμ την κοίταξε, μια σκιά από κάτι τρεμόπαιξε στα μάτια του – πόνος, λύπη, φόβος – αλλά εξαφανίστηκε τόσο γρήγορα όσο ήρθε. Σε όλους τους άλλους, φαινόταν σαν επιλογή, σαν αφοσίωση στην αδελφή της πάνω από εκείνη. Ο τελετάρχης καθάρισε νευρικά το λαιμό του, με το πρόσωπό του χλωμό.