“Εφόσον η νύφη και ο γαμπρός δεν προβάλλουν αντιρρήσεις”, είπε τελικά, “πρέπει να προχωρήσουμε” Η φωνή του έτρεμε, αλλά γύρισε τη σελίδα στο βιβλίο του σαν να ήταν υποχρεωμένος να συνεχίσει. Γύρω του, οι καλεσμένοι μετακινήθηκαν αμήχανα, με τα πρόσωπά τους χλωμά από δυσπιστία. Η Κλάρα κούνησε αργά το κεφάλι της. “Όχι”, ψιθύρισε, αλλά τα λόγια της καταπνίγηκαν από το βάρος της στιγμής.
Κανείς δεν κινήθηκε για να τη σταματήσει. Κανείς δεν τόλμησε να παρέμβει. Η τελετή συνεχίστηκε, σουρεαλιστική και ασταμάτητη, με τη Στέφανι να στέκεται τώρα εκεί που έπρεπε να σταθεί η Κλάρα. Τα δάκρυα θόλωσαν την όραση της Κλάρα, καθώς ο Λίαμ και η Στέφανι έσφιξαν τα χέρια, γυρνώντας να αντικρίσουν μαζί τον τελετάρχη. Το σώμα της φώναζε να τρέξει, αλλά τα πόδια της ένιωθαν ριζωμένα.