Πίεσε το χέρι στο στήθος της σαν να μπορούσε να συγκρατηθεί, με το πέπλο της να μένει πίσω της σαν φάντασμα της ζωής που μόλις είχε χάσει. Μέσα, οι όρκοι συνεχίζονταν, αλλά εκείνη δεν τους άκουγε πια. Για την Κλάρα, ο γάμος είχε τελειώσει. Και ποτέ δεν είχε νιώσει τόσο μόνη.
Η Κλάρα δεν θυμόταν τη διαδρομή μέχρι το σπίτι, μόνο ότι τα χέρια της έτρεμαν τόσο πολύ που με δυσκολία τα κρατούσε στο τιμόνι. Όταν έφτασε στην ήσυχη ασφάλεια του σπιτιού της, το πέπλο της βρισκόταν τσαλακωμένο στο κάθισμα του συνοδηγού και το φόρεμά της σκισμένο στο στρίφωμα. Ψάχνοντας το αντικλείδι κάτω από το χαλάκι, γλίστρησε μέσα και κατέρρευσε στην πόρτα, καθώς την κατέλαβαν λυγμοί.