Η σιωπή την πίεζε, βαριά και ασφυκτική. Το τηλέφωνό της βούιζε στην τσάντα της, αναβοσβήνοντας από κλήσεις και μηνύματα που δεν μπορούσε να πάρει απόφαση να απαντήσει. Έσφιξε τις παλάμες της στα αυτιά της, προσπαθώντας να τα πνίξει όλα – τους ψιθύρους, τα αγκομαχητά, τη φωνή του Λίαμ που επέλεγε τη Στέφανι.
Εικόνες έκαναν κύκλους στο μυαλό της: η ανθοδέσμη της να πέφτει, οι γονείς της να σηκώνονται σε ένδειξη διαμαρτυρίας, τα χέρια του Λίαμ να σφίγγουν γύρω από τα χέρια της αδελφής της. Πολύ ζωντανές, πολύ αληθινές. Όταν το όνομα της μητέρας της εμφανίστηκε στην οθόνη, μετά του πατέρα της, μετά της Φοίβης, η Κλάρα την έβαλε στο αθόρυβο και την έσπρωξε στην άκρη.