Κάθισε για ώρες, με τα γόνατα στο στήθος, με τα δάκρυα να διαποτίζουν το ύφασμα του φορέματός της, μέχρι που το φως της ημέρας που έσβηνε έδωσε τη θέση του στην πορτοκαλί λάμψη των φώτων του δρόμου. Ένα χτύπημα χτύπησε την πόρτα, απότομο στην αρχή και μετά πιο ήπιο. “Κλάρα Εγώ είμαι. Σε παρακαλώ, άνοιξε”
Η φωνή της Φοίβης. Η Κλάρα σύρθηκε όρθια, σκούπισε το πρόσωπό της με το πίσω μέρος του χεριού της και άνοιξε την πόρτα. Η φίλη της στεκόταν εκεί, με κόκκινα μάτια και έκφραση απελπισμένη. Χωρίς να πει λέξη, η Φοίβη την τράβηξε κοντά της, και η Κλάρα λύγισε ξανά, κλαίγοντας με λυγμούς στον ώμο της.