Η φωνή της μητέρας της έσπασε καθώς πρόσθεσε: “Βλέποντας τη Στέφανι εκεί πάνω, βλέποντας τον Λίαμ να λέει αυτά τα λόγια… κάτι έσπασε μέσα μου. Κανένας γονιός δεν πρέπει να βλέπει ένα παιδί να καταστρέφει ένα άλλο έτσι” Τράβηξε την Κλάρα σε μια τρεμάμενη αγκαλιά, και η Κλάρα γαντζώθηκε πάνω της σαν να ήταν σανίδα σωτηρίας. Μαζί μπήκαν στο σαλόνι, με τη Φοίβη να κλείνει απαλά την πόρτα πίσω τους.
Το σπίτι ήταν βαρύ από τη σιωπή, που έσπαγε μόνο ο ήχος των άνισων αναπνοών της Κλάρα. Οι γονείς της κάθισαν μαζί της στον καναπέ, με τα χέρια τους να τυλίγονται γύρω από τα δικά της, ενώ η Φοίβη εγκαταστάθηκε κοντά της. Για πολλή ώρα, κανείς δεν μιλούσε. Το βάρος αυτού που είχε ξεδιπλωθεί τους πίεζε όλους, ο καθένας χαμένος στο δικό του σοκ.