Η Κλάρα πίεσε τις παλάμες της στους κροτάφους της, τα δάκρυά της επέστρεψαν. “Απλώς δεν καταλαβαίνω. Ο Λίαμ που ξέρω δεν θα με ταπείνωνε ποτέ έτσι. Ποτέ δεν θα…” Τα λόγια της έσπασαν, πνιγμένα από την αγωνία. “Εκτός αν…” Οι γονείς της αντάλλαξαν ένα ανήσυχο βλέμμα, αλλά έμειναν σιωπηλοί.
Η Κλάρα σκούπισε το πρόσωπό της με το μανίκι του φορέματός της, τα χέρια της έτρεμαν καθώς έπιανε το τηλέφωνό της στο τραπέζι. “Πρέπει να το ακούσω από εκείνον”, ψιθύρισε. “Πρέπει να μάθω το γιατί” Οι γονείς της και η Φοίβη παρακολουθούσαν σιωπηλοί την ώρα που καλούσε τον αριθμό του Λίαμ. Η γραμμή χτύπησε μια φορά και μετά κόπηκε κατευθείαν στον τηλεφωνητή. Προσπάθησε ξανά και ξανά – κάθε φορά το ίδιο αποτέλεσμα.