Μια άλλη φωτογραφία έδειχνε το χέρι του Λίαμ τυλιγμένο γύρω από τη μέση της Στέφανι, το χαμόγελό του αχνό αλλά αλάνθαστο. Η λεζάντα έγραφε: Η λεζάντα έγραφε: “Τα όνειρα πραγματικά γίνονται πραγματικότητα. Η μητέρα της λαχανιάστηκε, καλύπτοντας το στόμα της σοκαρισμένη. “Πώς μπόρεσε – μετά από όλα αυτά;” Οι γροθιές του πατέρα της έσφιξαν, η φωνή του ήταν χαμηλή και σφιχτή. “Αυτό δεν είναι απλά προδοσία. Αυτό είναι θέαμα. Θέλει να το δουν όλοι”
Η Κλάρα κούνησε το κεφάλι της, τρέμοντας. Κάθε εικόνα έμοιαζε με λεπίδα που στρίβει βαθύτερα, κάθε λέξη με χλευασμό. “Μου το τρίβει στη μούρη”, ψιθύρισε. “Και οι δύο το κάνουν.” Η Φοίβη κατέβασε απότομα το τηλέφωνο, με τη δική της φωνή να τρέμει από θυμό. “Τότε πρέπει να μάθουμε το γιατί, Κλάρα. Γιατί αυτό δεν βγάζει νόημα. Ούτε ο τρόπος που φαινόταν, ούτε ο τρόπος που συμπεριφερόταν”