“Κάτι δεν πάει καλά εδώ” Η Κλάρα σκούπισε τα δάκρυά της με το πίσω μέρος του χεριού της, με την αναπνοή της να είναι ασθμαίνουσα. “Δεν μπορώ να ζήσω με αυτό”, είπε ξαφνικά, με τη φωνή της να κόβει τη σιωπή. “Δεν μπορώ να κάθομαι εδώ, ενώ αυτοί προσποιούνται ότι αυτό είναι φυσιολογικό. Χρειάζομαι απαντήσεις” Οι γονείς της αντάλλαξαν ανήσυχες ματιές, αλλά δεν προσπάθησαν να τη σταματήσουν.
Η Φοίβη έσκυψε μπροστά, με τα μάτια της άγρια. “Τότε θα τους βρούμε. Μαζί” Η Κλάρα σηκώθηκε από τον καναπέ και βημάτιζε καθώς κομμάτια της ημέρας περνούσαν από το μυαλό της -τα τρεμάμενα χέρια του Λίαμ, το τρεμόπαιγμα στα μάτια του όταν την κοίταζε, ο τρόπος που έμοιαζε… παγιδευμένος. Δεν έβγαινε νόημα. Τίποτα από αυτά δεν συνέβαινε.