Ανοιγόκλεισε τα δάκρυα, ζεσταμένη από τη σκέψη ότι ίσως, επιτέλους, η Στέφανι έδειχνε το χέρι της. “Εντάξει”, είπε χαμογελώντας. “Αν το θέλεις πραγματικά” Τα χείλη της Στέφανι καμπύλωσαν σε ένα ήρεμο χαμόγελο. “Θέλω. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο”
Από εκείνη τη στιγμή, γλίστρησε άψογα στο ρόλο του σχεδιαστή. Έφερε στο φως το κουτί που είχαν γεμίσει όταν ήταν παιδιά με αποκόμματα περιοδικών με νυφικά και χειροποίητα σκίτσα από τούρτες. Μαζί το ξεφύλλισαν, γελώντας με τα λαμπερά φορέματα και τα αδέξια σχέδια που κάποτε θεωρούσαν μαγικά.