Το 1884, μια συγκλονιστική ιστορία επιβίωσης εκτυλίχθηκε σε ένα έρημο νησί. Τέσσερις άνδρες – ο Τομ Ντάντλεϊ, ο Έντουιν Στίβενς, ο Έντμουντ Μπρουκς και ο Ρίτσαρντ Πάρκερ – είχαν ξεμείνει, αφού το πλοίο τους χάθηκε στη θάλασσα. Χωρίς φρέσκο νερό και με ελάχιστη τροφή, η κατάστασή τους ήταν άθλια. Μετά από 20 ημέρες κακουχιών, ο Πάρκερ έπεσε σε κώμα, καθώς το σώμα του υπέκυψε στις σκληρές συνθήκες. Θα μπορούσαν να πάρουν τη ζωή ενός ανθρώπου για να σώσουν έναν άλλο;
Σε απόγνωση, ο Ντάντλεϊ και ο Στίβενς πήραν μια δύσκολη απόφαση. Αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το σώμα του Πάρκερ για να τερματίσουν τη ζωή του, προκειμένου να ικανοποιήσουν τη δική τους πείνα. Ήταν μια φρικτή επιλογή, που γεννήθηκε από ακραίες συνθήκες και ένα αρχέγονο ένστικτο επιβίωσης. Αλλά η δοκιμασία τους δεν τελείωσε εκεί. Πέντε ημέρες μετά την πράξη τους αυτή, διασώθηκαν. Όμως η πραγματικότητα αυτού που είχαν κάνει τους έφερε πίσω στην πολιτισμένη κοινωνία, όπου αντιμετώπισαν το νόμο για τις πράξεις τους προκειμένου να επιβιώσουν.
Η δίκη τους συγκλόνισε την ηπειρωτική χώρα. Πώς θα ζύγιζε το δικαστήριο την αξία της ζωής και τη ζυγαριά της ανθρώπινης επιβίωσης; Στο τέλος, το δικαστήριο αποφάσισε ότι η απελπισία δεν μπορούσε να δικαιολογήσει την αφαίρεση μιας ζωής. Ωστόσο, αναγνωρίζοντας τις ακραίες συνθήκες που αντιμετώπιζαν, η ποινή των έξι μηνών φυλάκισης ήταν εκπληκτικά επιεικής. Η υπόθεση αυτή είναι μια υπενθύμιση των απροσδόκητων επιλογών που αντιμετωπίζουμε στην επιδίωξη της επιβίωσης και των μόνιμων συνεπειών αυτών των αποφάσεων.