Τώρα, το μόνο που έβλεπε ήταν αριθμοί. Έξοδα για πάνες, σχολικά είδη, αυξανόμενο ενοίκιο, μελλοντικούς γάμους. Ξενυχτούσε σκεπτόμενος τα δίδακτρα, τα σιδεράκια, τα φορέματα για το χορό. Δώδεκα κορίτσια, γιγαντιαίοι λογαριασμοί και το όνειρό του να αποκτήσει έναν γιο ήταν ακόμα ανεκπλήρωτο. Δυσανασχετούσε που έκανε την επιλογή να νοικοκυρευτεί και να ζήσει αυτή τη ζωή.
Στα είκοσι εννέα του, ένιωθε ενενήντα. Η παραδοσιακή ζωή που κάποτε θεωρούσε μαγική με τη Λούσι είχε μετατραπεί σε κάτι ασφυκτικό. Δούλευε σε τρεις αδιέξοδες δουλειές, βλέποντας τα όνειρά του να στερεύουν, ενώ τα άπλυτα συσσωρεύονταν και πάντα κάποιος χρειαζόταν κάτι. Αυτή δεν ήταν μια ζωή – ήταν μια ποινή από την οποία ήθελε να ξεφύγει.