Οι φωτοβολίδες φώτισαν την παγωμένη ερημιά, το φως τους διέσχιζε τα βαριά σύννεφα. Ο Πίτερ και ο Δρ Γιακούμπ στέκονταν σε τεταμένη αναμονή, τα λεπτά που περνούσαν έμοιαζαν με ώρες. Τότε, αχνά στην αρχή, ο αλάνθαστος ήχος των ελικοπτέρων έσπασε τη σιωπή, δυναμώνοντας κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε.
Η ομάδα διάσωσης έφτασε γρήγορα, κατεβαίνοντας στο πλοίο με εξασκημένη αποτελεσματικότητα. Ο Δρ Γιακούμπ αγκάλιασε σφιχτά τον Πίτερ, με τα δάκρυά του να ρέουν ελεύθερα. “Μου έσωσες τη ζωή”, ψιθύρισε. “Νόμιζα ότι θα πέθαινα εδώ, ξεχασμένος” Ο Πίτερ δεν είπε τίποτα, απλώς του χάιδεψε την πλάτη, μια σιωπηλή διαβεβαίωση ότι όλα είχαν τελειώσει.