Οι αστυνομικοί κρατούσαν σφιχτά τον άντρα, αγνοώντας την. Η Σαμπρίνα στράφηκε ξανά προς το μέρος τους, με τη φωνή της να σπάει. “Αφήστε τον να φύγει! Δεν είναι διαρρήκτης – είναι ο γιος μου!” Η ανάσα της Κέιλα εγκατέλειψε το σώμα της. Όλα σταμάτησαν για λίγο. Ακόμα και οι αστυνομικοί πάγωσαν. Ο Μαρκ κοίταξε την Σαμπρίνα αποσβολωμένος. “Ο γιος σου;” επανέλαβε με κούφια φωνή. “Σαμπρίνα… τι είναι αυτά που λες;”
Τα χέρια της Σαμπρίνα έτρεμαν καθώς πλησίαζε τον εισβολέα, ο οποίος την κοίταζε με ένα μείγμα ντροπής και απελπισίας. “Δεν ήξερα πώς να σας το πω”, ψιθύρισε η Σαμπρίνα. “Του έδινα κρυφά φαγητό εδώ και εβδομάδες. Δεν είχε πού αλλού να πάει” Η φωνή της έσπασε. “Είναι ο πρώτος μου γιος, Μαρκ. Τον είχα αποκτήσει πολύ πριν γνωριστούμε. Και γύρισε πίσω επειδή δεν είχε κανέναν άλλο”