Ο καρχαρίας είχε φτάσει στα όριά του, ίσα που μπορούσε να κουνηθεί στα ρηχά νερά. Αυτό επέτρεψε στον γέρο να πλησιάσει προσεκτικά, με το μαχαίρι στο χέρι, για να αρχίσει να απελευθερώνει το πλάσμα από τα δίχτυα που έσκαβαν στη σάρκα του. Κάθε κοπή ήταν προσεκτική, σκόπιμη, αποφεύγοντας κάθε περαιτέρω βλάβη στο ήδη εξασθενημένο ζώο. Παρακολουθώντας αυτό, η καρδιά της Μαρίας πονούσε καθώς ψιθύριζε: “Ελπίζω να μην έχουμε αργήσει πολύ”
Με κάθε φέτα του διχτυού, μπορούσαν να δουν τη βαριά αναπνοή του καρχαρία, σημάδι της μάχης του για τη ζωή. Ο ηλικιωμένος άνδρας, με τα χρόνια της εμπειρίας χαραγμένα στο πρόσωπό του, δούλευε με ήρεμη βιασύνη, έχοντας επίγνωση του πολύτιμου χρόνου που ξέφευγε.