“Θα είναι καλά Θα είναι καλά το μωρό;” Ο Τζέιμς βρέθηκε να ρωτάει μία από τις νοσοκόμες, με τη φωνή του να ξεπερνάει μετά βίας τον ψίθυρο. Η νοσοκόμα του χάρισε ένα καθησυχαστικό χαμόγελο και του έγνεψε: “Θα τα φροντίσουμε καλά”
Καθώς οι πόρτες της αίθουσας τοκετού έκλεισαν πίσω από τη Μαρία, ο Τζέιμς βρήκε ένα κάθισμα εκεί κοντά, με το μυαλό του να τρέχει από σκέψεις και τι θα γινόταν αν. Προσπάθησε να επικεντρωθεί στη διαβεβαίωση της νοσοκόμας, κρατώντας την ελπίδα ότι σύντομα θα συναντούσε το παιδί τους και θα έβλεπε τη Μαρία ασφαλή και χαμογελαστή. Η αναμονή ήταν βασανιστική, κάθε λεπτό που περνούσε διαρκούσε, αλλά ο Τζέιμς κρατιόταν από την πεποίθηση ότι στο τέλος όλα θα πήγαιναν καλά.