Καθώς περπατούσε στους διαδρόμους του νοσοκομείου, ο Τζέιμς σκεφτόταν τα γεγονότα του πρωινού. Αυτό που είχε ξεκινήσει ως μια χαλαρή μέρα στην παραλία είχε μετατραπεί σε μια εμπειρία που του άλλαξε τη ζωή. Ένιωθε ευγνωμοσύνη για την καλοσύνη και τις γνώσεις του ηλικιωμένου και ήξερε ότι δεν θα ξεχνούσε ποτέ τον ρόλο που είχε παίξει στο να έρθει στον κόσμο το παιδί τους.
Έπειτα από αρκετές ώρες που είχαν γεμίσει νεύρα, ο Τζέιμς κλήθηκε τελικά στην αίθουσα τοκετού. Καθώς μπήκε μέσα, είδε τη Μαρία να κρατάει στην αγκαλιά της το νεογέννητο παιδί τους, με δάκρυα χαράς να τρέχουν στο πρόσωπό της. Ο Τζέιμς ένιωσε έναν κόμπο στο λαιμό του καθώς κοίταζε τη γυναίκα και το παιδί του. Είχαν ένα γιο!