Η καρδιά της ήταν στο λαιμό της. Δεν μπορούσε να κουνηθεί, αλλά δεν ήξερε αν έπρεπε να μείνει ή να τρέξει. Και τότε, χωρίς προειδοποίηση, η αρκούδα έστριψε, όχι μακριά αλλά προς την ενδοχώρα, ανοίγοντας δρόμο προς τους αμμόλοφους. Η Τέσσα εξέπνευσε τρεμάμενη, με την ανακούφιση να αναμειγνύεται με τη σύγχυση.
Έφευγε Ήταν κάποιο κόλπο Τα ένστικτά της την έκαναν να τρέξει πίσω στο εξοχικό, να κλειδώσει την πόρτα και να μην κοιτάξει ποτέ πίσω. Αλλά κάτι την τραβούσε, μια αόρατη κλωστή που την τραβούσε προς τα εμπρός. Η αρκούδα δεν επιτέθηκε. Την προσκαλούσε να την ακολουθήσει.