Με τρεμάμενα χέρια άρπαξε ένα σπασμένο θραύσμα από καβουροδοχείο, χρησιμοποιώντας την οδοντωτή άκρη του ως χοντροκομμένο μαχαίρι. Η αρκούδα στεκόταν ακίνητη, αλλά σε εγρήγορση, χωρίς να ανοιγοκλείνει τα μάτια, σαν να έκρινε κάθε της κίνηση. Κάθε κλώνος που έκοβε φαινόταν ατελείωτος- το λάδι τσίμπησε τις παλάμες της και η έντονη χημική δυσοσμία της έκαψε το λαιμό.
Τελικά η τελευταία θηλιά υποχώρησε. Το μικρό σώμα γλίστρησε στην αγκαλιά της -λεπτό, με επικάλυψη πίσσας, με τις αναπνοές του ρηχές αλλά πεισματικές. Ένιωσε έναν αμυδρό καρδιακό παλμό να φτερουγίζει κάτω από τη λάσπη. Η αρκούδα έβγαλε έναν βαθύ, αντηχητικό ήχο -ούτε απειλή ούτε ανακούφιση- πριν γυρίσει προς το πέρασμα πίσω στην παραλία.