Το στήθος της Τέσσα έσφιξε. Έπρεπε να απομακρύνει αυτό το πλάσμα από το δηλητήριο και να το φέρει σε βοήθεια. Τυλίγοντάς το στο σακάκι της, ακολούθησε την αρκούδα μέσα στον στενό διάδρομο, κρατώντας το πολύτιμο φορτίο. Το μονοπάτι φαινόταν ατελείωτο, τα χέρια της έτρεμαν από το βάρος και το φόβο του αγνώστου.
Αν η αρκούδα την καθοδηγούσε πραγματικά ή αν η καθαρή σύμπτωση κατεύθυνε την πορεία τους, δεν μπορούσε να πει. Προχωρούσε μπροστά με μεγάλα, σταθερά βήματα, χωρίς να κοιτάζει πίσω, χωρίς να απειλεί. Η εμπιστοσύνη -ή κάτι κοντινό σε αυτήν- τους έδενε αθόρυβα καθώς βγήκαν στον καθαρό αέρα και στην απέραντη, περιμένοντας ακτογραμμή.