“Συνεχίζουμε να δουλεύουμε”, φώναξε. “Η πίεση είναι χαμηλή. Ζεσταίνουμε τα ενδοφλέβια υγρά στη θερμοκρασία του σώματος” Εξαφανίστηκε πριν προλάβει να κάνει άλλη ερώτηση. Εκείνη ξαναβυθίστηκε κάτω, με τα δάκρυα να απειλούν. Χαμηλή πίεση. Αυτό ακουγόταν σχεδόν οριστικό.
Πέρασαν άλλα είκοσι λεπτά. Επανέλαβε κάθε στιγμή στην παραλία: τη σιωπηλή προσέγγιση της αρκούδας, την καθοδηγητική βόλτα, το μπερδεμένο χάος των διχτυών. Θυμήθηκε τα πλευρά του μικρού, αιχμηρά κάτω από τη λάσπη, και αναρωτήθηκε πώς κάτι τόσο μικρό μπορούσε ακόμα να παλέψει.