Σήκωσε το κιβώτιο, οι μπότες της γλίστρησαν στη χαλαρή άμμο, και ένιωσε το βάρος του μεταφορέα να χώνεται στους πήχεις της. Το μονοπάτι στράβωσε ανάμεσα σε χορτάρι αμμόλοφου που κροτάλιζε σαν ξερά κόκαλα. Κάθε λίγα μέτρα σταματούσε για να ελέγξει τις ρηχές αναπνοές του μικρού πριν προχωρήσει με δύναμη, ψιθυρίζοντας ενθάρρυνση που αφορούσε τόσο την ίδια όσο και το μικρό.
Στην άκρη του δρόμου άφησε το μεταφορέα στην υγρή άμμο. Το φως της αυγής είχε οξυνθεί- οι γλάροι ούρλιαζαν, κάνοντας κύκλους πάνω από το διάλειμμα που ήταν γεμάτο αφρό. Η Τέσσα γύρισε αργά, σαρώνοντας την απέραντη ακτή. Τίποτα – μόνο κυματιστό κύμα, κουρελιασμένα φύκια και μακρινές στοίβες βασάλτη που έλαμπαν ροζ. “Έλα”, παρακάλεσε, με φωνή λεπτή ενάντια στον άνεμο. “Την έφερα πίσω”