Μια αδύναμη κραυγή βγήκε καθώς το μικρό κουνιόταν μπροστά. Η αρκούδα απάντησε με ένα βαθύ γουργουρητό, συναντώντας το μικρό στα μισά της διαδρομής. Η μητέρα – τώρα η Τέσσα επέτρεψε στον εαυτό της αυτή τη λέξη – μύρισε τους επιδέσμους, έσπρωξε απαλά, και μετά έγλειψε το λαδωμένο τρίχωμα με σαρωτικές κινήσεις.
Το μικρό έσφιξε κοντά της, με μικροσκοπικά νύχια να ζυμώνουν το δασύτριχο στήθος της. Η επανένωση ήταν ιερή σαν την ανατολή του ήλιου. Η Τέσσα σκούπισε τα μάτια της, η ένταση έφυγε σαν παλίρροια. Η αρκούδα σήκωσε το κεφάλι της και την κοίταξε με μια έκφραση που μόνο ως αναγνώριση μπορούσε να χαρακτηρίσει.