Κάθε μίλι στο δρόμο της έμοιαζε με απόδραση, αλλά καμία απόσταση δεν μπορούσε να μουδιάσει πραγματικά τον πόνο της καρδιάς της. Το εξοχικό που νοίκιασε ήταν μικρό, ένα μοναχικό καταφύγιο σκαρφαλωμένο πάνω από τη βραχώδη ακτογραμμή. Ο ξεφλουδισμένος κέδρος και η πεισματάρα μπροστινή πόρτα του έδειχναν εγκατάλειψη, αλλά η Τέσσα χαιρέτισε την απομόνωση.
Τα υδραυλικά έτριζαν σαν χαλαρά κόκαλα, αλλά η θέα από το μοναδικό παράθυρο, πλαισιωμένη από οδοντωτό βασάλτη και παλίρροιες, έκοβε την ανάσα. Η μοναξιά ήταν πιο ασφαλής από τη συμπάθεια – κανείς εδώ δεν ήξερε πόσο βαθιά είχε πέσει. Το πρώτο της βράδυ στο εξοχικό, περπάτησε στην άδεια παραλία, με τον κρύο αφρό να κυλάει γύρω από τους αστραγάλους της, προσπαθώντας να αφήσει τον ρυθμό του ωκεανού να τρίψει τις ακανόνιστες άκρες της μνήμης.