Η μητέρα, που εξακολουθούσε να αγνοεί, δεν σήκωσε ούτε μια φορά το βλέμμα της. Η Κλερ ήξερε τότε ότι ό,τι κι αν ακολουθούσε, δεν επρόκειτο να το καταπιεί πια. Η Κλερ σκούπισε τους τελευταίους επίμονους κόκκους άμμου από το χέρι της και τελικά σηκώθηκε.
Η σκιά της απλώθηκε πάνω στην πετσέτα της μητέρας καθώς πλησίαζε, με το βιβλίο χωμένο κάτω από το ένα χέρι και το θερμός στο άλλο. “Γεια σας -συγγνώμη που σας ενοχλώ”, ξεκίνησε η Κλερ, κρατώντας τη φωνή της ομοιόμορφη. “Προσπαθώ πραγματικά να κάνω υπομονή, αλλά ο γιος σας μόλις κλώτσησε άμμο στο ποτό μου και πάνω μου. Θα μπορούσε ίσως να παίξει λίγο πιο μακριά;”