Καθώς ο Λούκα παρακολουθούσε τις αρκούδες να απομακρύνονται, με τις φιγούρες τους να ενσωματώνονται σταδιακά στο μωσαϊκό του δάσους, ένιωσε μια βαθιά αίσθηση πληρότητας και γαλήνης. Είχε παίξει τον ρόλο του στην ιστορία τους και τώρα ήταν καιρός να τις αφήσει να συνεχίσουν το άγριο ταξίδι τους. Με ένα χαμόγελο ευγνωμοσύνης, ο Λούκα αποχαιρέτησε τις αρκούδες, γνωρίζοντας ότι οι δρόμοι τους μπορεί να ξανασυναντηθούν στην απέραντη έκταση της φύσης.
Και καθώς γύριζε για να επιστρέψει στην οικογένειά του, ο Λούκα κουβαλούσε μαζί του μια νέα εκτίμηση για τα θαύματα του φυσικού κόσμου, μια αποφασιστικότητα να τον προστατεύσει και να τον διαφυλάξει για τις επόμενες γενιές. Η αρκούδα είχε αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στη ζωή του, πυροδοτώντας μέσα του το πάθος να είναι φύλακας της άγριας φύσης και να τιμά τον περίπλοκο χορό της ζωής που εκτυλίσσεται στα δάση που αποκαλούσε σπίτι του.