Η απάντηση του Τακάσι αντηχούσε από το πηγάδι: “Το έπιασα! Έρχεται το πρώτο!” Η Χάνα παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα καθώς ένα μικρό τριχωτό πλάσμα αναδύθηκε από το σκοτάδι, σφιχταγκαλιασμένο απαλά στα χέρια του Τακάσι. Είχε φτιάξει μια αυτοσχέδια σφεντόνα από το σακάκι του για να τα μεταφέρει επάνω. Καθώς ο Τακάσι πλησίαζε, η Χάνα άπλωσε το χέρι της και σήκωσε το φοβισμένο ζώο στην ασφάλεια.
“Είσαι καλά τώρα, μικρούλη”, ψιθύρισε. Η Χάνα δημιούργησε έναν ζεστό, μαλακό χώρο για να συνέλθουν τα ζώα. Ένα-ένα, περισσότερα βγήκαν από το πηγάδι καθώς ο Τακάσι έκανε το ένα ταξίδι μετά το άλλο στο σχοινί. Κάθε φορά που ο Τακάσι ανέβαινε, με τους μυς του να τεντώνονται, τα νεύρα της Χάνα τρεμόπαιζαν. Αλλά το σχοινί κρατούσε γερά. Με κάθε πλάσμα που σώζονταν, η Χάνα ένιωθε μια ανακούφιση.