Ξαφνικά, ένα θρόισμα του ανέμου τίναξε τα κλαδιά πάνω από το κεφάλι του. Τόσο ο Μάικ όσο και η Νικόλ τεντώθηκαν ξανά, καθώς τα ένστικτά τους φώναζαν ότι τα αρπακτικά μπορεί να βρίσκονται παντού, ειδικά σε ένα τόσο πυκνό δάσος. Για ένα φευγαλέο δευτερόλεπτο, ο Μάικ φαντάστηκε μια αγέλη λύκων ή μια άλλη αρκούδα να παραμονεύει στο σκοτάδι, παρασυρμένη από τη μυρωδιά του αίματος. Θα τους προστάτευε αυτή η αρκούδα ή απλά θα έφευγε
Αλλά η αρκούδα έδειχνε να ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για την κατεύθυνση του λάκκου παρά για οποιαδήποτε νέα απειλή. Γύρισε το σώμα της, αφήνοντας ένα σύντομο φύσημα, σαν να ανυπομονούσε να συνεχίσει ο Μάικ αυτό που έκανε πριν φτάσει η Νικόλ.