Γύρω στις έντεκα, ο Μάικ αποφάσισε να βγει πίσω για να πάρει μια ανάσα φρέσκου αέρα και ένα γρήγορο τηλεφώνημα στη Νικόλ. Ένιωσε την ανάγκη να ενημερωθεί για τα απογευματινά της σχέδια και ίσως να αστειευτεί με τα πλάσματα του δάσους που ισχυριζόταν ότι κυκλοφορούσαν στη σκοτεινή ερημιά γύρω τους.
Γλίστρησε από την πίσω έξοδο και στάθηκε κάτω από έναν προβολέα που τρεμόπαιζε. Τα χαλίκια έτριζαν κάτω από τα αθλητικά του παπούτσια καθώς περπατούσε, με το τηλέφωνο πιεσμένο στο αυτί του. Ο αέρας έφερε ένα ψυχρό τσίμπημα, και το γύρω δάσος ξεπρόβαλλε μεγάλο, με σκιές που στριφογύριζαν πέρα από την εμβέλεια του αδύναμου φωτός.