Η Ανίκα συνάντησε τον άνδρα κοντά στη ρεσεψιόν, με το πρόχειρο ακόμα στο χέρι. “Είστε ο πατέρας του Έβαν;” ρώτησε. “Ναι, ο Ντάνιελ Ρόου”, απάντησε γρήγορα, με το βλέμμα να στρέφεται προς την πτέρυγα της ΜΕΘ. “Διαζευγμένος, αλλά η πλήρης κηδεμονία του χορηγήθηκε πριν από δύο χρόνια” Η φωνή του ακουγόταν απαλή, γεμάτη αυτοπεποίθηση, όμως κάτι στον τόνο και τα λόγια του φαινόταν μετρημένο, όχι αισθητό.
Έδειχνε νόμιμος: μέσα στα σαράντα, καθαρό παλτό, περιποιημένη γενειάδα, τα έγγραφα σε τάξη. “Ο Έβαν έπαιζε με φίλους έξω όταν εξαφανίστηκε”, εξήγησε ομαλά. Η ρεσεψιονίστ κάλεσε τον ντετέκτιβ Μαρτίνεζ, αλλά το βλέμμα του Ρόου δεν έφυγε ποτέ από τις πόρτες της ΜΕΘ. “Είναι εκεί μέσα, σωστά Το αγόρι μου;” Το χέρι του έτρεμε.