Η Κάρολ έλεγε συχνά στον εαυτό της ότι τα προβλήματα άρχισαν την ημέρα που έφυγε ο Τζον, ο πατέρας της Νταϊάν. Ήταν σαν η σιωπή που άφησε πίσω του να διέρρευσε στο σπίτι τους και να ξανασυντόνισε το γέλιο της κόρης της σε πρόκληση. Ένας γονιός μπορούσε να πληρώσει τους λογαριασμούς, ναι, αλλά μπορούσε ένας γονιός να αγκυροβολήσει μια καταιγίδα
Ως η μόνη που έβγαζε το ψωμί, η Κάρολ περνούσε τις νύχτες αποθηκεύοντας τα ράφια, τα πρωινά σε ένα γραφείο και τα απογεύματα κάνοντας θελήματα. Στο ενδιάμεσο διάστημα η Νταϊάν αγρίευε – η σκανταλιά της ακονιζόταν, η υπομονή της λιγόστευε. Η Κάρολ κατηγορούσε τον εαυτό της για κάθε αποβολή. Πολύ λίγη προσοχή και πολλές συγγνώμες που ειπώθηκαν μέσα από κουρασμένα μάτια.