Για πρώτη φορά μετά από εβδομάδες, η Κάρολ εξέπνευσε χωρίς να νιώσει τα πνευμόνια της να καταρρέουν. Επέτρεψε στον εαυτό της να ονειρευτεί ηρεμία – την κόρη της να βρει ισορροπία, τους δασκάλους να δουν το κορίτσι πίσω από την ταραχοποιό. Ψιθύρισε στον εαυτό της καθώς δίπλωνε τα άπλυτα εκείνο το βράδυ: “Ίσως αυτή τη φορά να πετύχει”
Η εύθραυστη γαλήνη διαλύθηκε το επόμενο απόγευμα. Η Νταϊάν μπήκε από την μπροστινή πόρτα και πέταξε την τσάντα της με έναν θόρυβο. “Μάντεψε”, είπε με ένα χαμόγελο που δεν έφτανε μέχρι τα μάτια της. “Έχουμε νέο διευθυντή. Και δεν θα πιστέψετε ποτέ το όνομά του: Γουίντερς. Σκοτεινό, έτσι δεν είναι;” Η Κάρολ πάγωσε πριν καν το ακούσει.