Το πλήρες όνομα γλίστρησε από τα χείλη της Νταϊάν σαν πέτρα στο νερό, με κυματισμούς που απλώθηκαν αμέσως στο στήθος της Κάρολ. Η αναγνώριση χτύπησε μέσα της, ψυχρή και ανελέητη. Ανάγκασε μια ουδέτερη έκφραση, γνέφοντας σαν να μην σήμαινε τίποτα ο ήχος, ενώ μέσα της το παρελθόν ξυπνούσε, απαιτώντας την προσοχή της.
Σαν να μην ήταν αρκετά εύθραυστη η κατάσταση, ένας δάσκαλος συγκεκριμένα έδειχνε αποφασισμένος να κάμψει την αποφασιστικότητα της Νταϊάν. Η κυρία Κόνορς, η καθηγήτρια ιστορίας, την ξεχώριζε πάντα – τη διόρθωνε αυστηρά, κορόιδευε τα λάθη της και τροφοδοτούσε τα γέλια της τάξης. Κάθε τιμωρία που έπαιρνε η Νταϊάν φαινόταν να ανάγεται στις αιχμηρές παρατηρήσεις της.