Η Κάρολ παρατήρησε την αλλαγή στον τόνο της κόρης της όταν μιλούσε γι’ αυτήν. Η αλαζονεία της Νταϊάν ταλαντεύτηκε και αντικαταστάθηκε από τη δυσαρέσκεια που σιγόβραζε. “Με μισεί”, είπε ένα βράδυ. “Θέλει απλώς να φύγω” Η Κάρολ έσφιξε τα χείλη της, καθώς θυμόταν πολύ καλά πώς η σκληρότητα των ενηλίκων μπορούσε να ξεπεράσει την παιδική ηλικία.
Η προοπτική μιας συνάντησης με τον νέο διευθυντή γέμισε την καρδιά της Κάρολ με τρόμο. Η βόλτα στο διάδρομο, η αίθουσα αναμονής, η προκλητικότητα της κόρης της – όλα αυτά θα εξελίσσονταν όπως ακριβώς και πριν. Αλλά αυτή τη φορά, ο φόβος δεν γεννήθηκε μόνο από την αποβολή. Γεννήθηκε από τη μνήμη, από την αναγνώριση, από το πρόσωπο που περίμενε μέσα.