Καθώς ο ήλιος έσπρωχνε την ομίχλη, τα δέντρα αραιώνονταν αρκετά για να αποκαλύψουν μια βαλτώδη κοιλότητα στο δάσος – μια πλατιά, ρηχή τάφρο, γεμάτη λάσπη και μπερδεμένους θάμνους. Η Σαμάνθα ανοιγόκλεισε τα μάτια της μέσα από την ομίχλη. Τότε ο φακός της έπιασε μια λευκή λάμψη, που μόλις και μετά βίας διακρινόταν μέσα από τη βρωμιά.
Με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά, σκόνταψε μπροστά, με τις μπότες της να πατάνε στο υγρό χώμα καθώς έφτανε στην άκρη του χαντακιού. Η αναπνοή της κόλλησε. Ένα κομμάτι γούνας, μουσκεμένο, ματ, αναμφισβήτητα λευκό, ήταν μισοθαμμένο μέσα στη λάσπη. Αίμα έλουζε το έδαφος γύρω του. Έπεσε στα γόνατα, με το βάρος της ελπίδας να συντρίβεται μονομιάς.