Μια φίλη την επισκέφθηκε, σχολιάζοντας τις αμυδρές γρατζουνιές στο χέρι της Ελίζ. Η Ελίζ γελούσε: “Αδέξια με το ψαλίδι κλαδέματος” Αλλά καθώς ο φίλος πλησίασε, η Σκιά σφύριξε και η γούνα της σηκώθηκε. Ο ήχος τους ξάφνιασε και τους δύο. Η Ελίζ πήρε το γατάκι μακριά, προσποιούμενη την ηρεμία, αν και μέσα της ο σφυγμός της έτρεχε. Το μυστικό βάρυνε περισσότερο.
Οι γείτονες άρχισαν να ψιθυρίζουν για εξαφανισμένα πουλιά και κουνέλια. Η Ελίζ απέφευγε τα βλέμματά τους, προσευχόμενη να μην μαντέψει κανείς ότι η “γάτα” που περιφερόταν στην αυλή τους ήταν υπεύθυνη. Καθάριζε πιο συχνά τις πατούσες της Σκιάς, παρατηρώντας αμυδρά ίχνη αίματος. Όταν τη ρώτησαν αν είχε παρατηρήσει κάτι ασυνήθιστο, κούνησε το κεφάλι της, με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά σε κάθε εξασκημένο ψέμα.