Παρόλα αυτά, η Ελίζ κρατήθηκε από την ελπίδα ότι η αγάπη ήταν ισχυρότερη από το ένστικτο. Μαγείρεψε κοτόπουλο, έστρωσε κουβέρτες και ψιθύρισε παραμύθια. Η Σκιά γουργούριζε, κουλουριασμένη δίπλα της. Ωστόσο, η ανησυχία παρέμενε στα κόκκαλά της. Ήξερε ότι ερχόταν η μέρα που δεν θα ήταν πλέον δυνατό να τον κρύψει, όσο κι αν προσπαθούσε.
Μέχρι το φθινόπωρο, η Σκιά γέμιζε τον διάδρομο, με τους ώμους της να ακουμπούν τα κουφώματα των θυρών. Η Ελίζ αγόρασε βαρύτερες κλειδαριές, ενισχύοντας το υπόστεγο όπου τον κρατούσε τώρα. Τη νύχτα, τριγυρνούσε ανήσυχος, κάνοντας κύκλους. Οι μύες του είχαν ξεπεράσει το εξοχικό, το ίδιο και το μυστικό που πίεζε τη συνείδηση της Ελίζ.