Ένας γείτονας εντόπισε σημάδια από νύχια σε ένα στύλο του φράχτη. “Μεγάλες γάτες”, μουρμούρισε νευρικά. Η Ελίζ αναγκάστηκε να γελάσει, ισχυριζόμενη ότι πρόκειται για ρακούν. Μέσα της, η καρδιά της χτυπούσε δυνατά. Η Σκιά απλώθηκε στο χαλί, με τα μάτια μισόκλειστα, αλλά κάθε σπιθαμή του ακτινοβολούσε κίνδυνο. Ψιθύρισε υποσχέσεις, χωρίς να είναι σίγουρη ποιον από τους δύο προσπαθούσε να πείσει.
Η πόλη βούιζε από φήμες. Οι μαθητές ψιθύριζαν ότι άκουγαν ένα τέρας στο δάσος. Οι κυνηγοί ορκίζονταν ότι άκουσαν μια κραυγή, χαμηλή και στοιχειωμένη. Η Ελίζ κρατούσε τις κουρτίνες της κλειστές και το τηλέφωνό της σιωπηλό. Παρ’ όλα αυτά, κάθε συζήτηση που άκουγε, κάθε βλέμμα, ήταν σαν να απευθυνόταν σε εκείνη. Τα μυστικά, ανακάλυψε, έκαναν τον κόσμο αφόρητα μικρό.