Μέχρι το πρωί, το πλάσμα είχε διεκδικήσει την κουζίνα της ως την επικράτειά του. Η Ελίζ αποκάλεσε το ζώο “Σκιά” και το όνομα έμοιαζε να ταιριάζει, σαν να το περίμενε πάντα. Το γατάκι την ακολουθούσε από δωμάτιο σε δωμάτιο, με μάτια που έλαμπαν στις γωνίες, με την ουρά να κουνιέται με μια αυτοπεποίθηση πολύ μεγαλύτερη από το μέγεθός του.
Αργότερα, καθώς σκούπιζε τη βεράντα, παρατήρησε μικροσκοπικές πατημασιές πατημένες στη λάσπη. Φαινόταν πιο πλατιά, πιο βαριά από ένα συνηθισμένο γατάκι. Έσκυψε κοντά, αμήχανη, και μετά τα σκούπισε πριν τα δει κανείς. Στον εαυτό της ψιθύρισε: “Όλα τα γατάκια μεγαλώνουν διαφορετικά” Ωστόσο, τα λόγια της δεν την έπεισαν.