Εκείνο το βράδυ, η Σκιά έπεσε αδέξια πάνω σε ένα σκόρο, καρφώνοντάς τον με αξιοσημείωτη ακρίβεια. Η Ελίζ γέλασε νευρικά, μετά πάγωσε όταν το γατάκι έβγαλε ένα γρυλλισμό πάνω από το έντομο που πάλευε. Ο ήχος δονήθηκε στα κόκκαλά της. Πήρε το γατάκι στα χέρια της και το χάιδεψε μέχρι να κοπάσει ο θόρυβος. Παρόλα αυτά, το δέρμα της τσίμπησε.
Έπιασε τον εαυτό της να ελέγχει τις πόρτες και τα παράθυρα πιο συχνά, σαν να φύλαγε ένα μυστικό. Όταν η Σκιά κούρνιαζε πάνω της τη νύχτα, το γουργουρητό της ήταν ανακουφιστικό αλλά δυνατό, σχεδόν σαν μακρινός κεραυνός. Η Ελίζ ψιθύρισε: “Είσαι ασφαλής τώρα”, αν και κάποιο ένστικτο ψιθύρισε πίσω: ασφαλής προς το παρόν, αλλά για πόσο καιρό