Το εξοχικό γέμισε με τη μυρωδιά ωμού κρέατος, αφού η Ελίζ παρατήρησε ότι η Σκιά αγνοούσε τις κροκέτες. Κομμάτια κοτόπουλου εξαφανίζονταν αμέσως, κόκαλα που έσπασαν από σαγόνια πολύ ισχυρά για ένα γατάκι. Τη νύχτα, άκουγε ανήσυχο βηματισμό, βαριά βήματα να κάνουν κύκλους γύρω από το υπνοδωμάτιό της. Η πείνα της Σκιάς φαινόταν απεριόριστη, ακόρεστη, μια ανάγκη που κανένα σπίτι δεν μπορούσε να ικανοποιήσει.
Ένα απόγευμα, ο σκύλος ενός γείτονα γάβγισε στη βεράντα της Ελίζ. Η Σκιά έσκυψε χαμηλά, με τα αυτιά της πεπλατυσμένα, βγάζοντας ένα γρύλισμα βαθύτερο απ’ όσο η Ελίζ πίστευε. Ο σκύλος κλαψούρισε και υποχώρησε. Ο γείτονάς της γέλασε: “Ατίθασο γατάκι” Η Ελίζ αναγκάστηκε να χαμογελάσει, αλλά το στήθος της σφίχτηκε. Ήξερε ότι η Σκιά ήταν περισσότερο αρπακτικό παρά κατοικίδιο.