Τα μάτια της την αναστάτωσαν περισσότερο. Χρυσά, ανοιγόκλειστα, ακολουθούσαν τις κινήσεις με ανησυχητική εστίαση. Μερικές φορές, αργά τη νύχτα, ξυπνούσε και τα έβρισκε να λάμπουν στα πόδια του κρεβατιού της, να λάμπουν σαν δίδυμα φανάρια. Ανακουφιστικά τη μια στιγμή, αλλόκοτα την άλλη, της θύμιζαν ότι είχε καλωσορίσει κάτι άγριο στο σπίτι της.
Η Ελίζ δεν μπορούσε να το αφήσει. Δεν ήταν μόνο ότι φαινόταν ότι έπρεπε να φροντίσει τη Σκιά. Ένιωθε επιλεγμένη, σαν η μοίρα να είχε παραδώσει τη Σκιά στη ζωή της. Είχε χάσει τους γονείς της πριν από ένα χρόνο, και έχοντας ζήσει μόνη της, το γατάκι γέμισε ένα κενό που είχε πάψει να αναγνωρίζει. Ό,τι κι αν ήταν πραγματικά η Σκιά, δεν μπορούσε να φανταστεί τα πρωινά χωρίς αυτήν.