Η ελεύθερη αναρρίχηση είχε πάψει να είναι μια ιδέα που περιτριγυριζόταν. Είχε γίνει το επόμενο βήμα. Είχαν περάσει αρκετό χρόνο μαθαίνοντας τα συστήματα, εμπιστευόμενοι τον εξοπλισμό, κατανοώντας πώς αισθάνθηκαν την ασφάλεια όταν ήταν κατασκευασμένη.
Τελευταία, όμως, είχαν πιάσει τον εαυτό τους να μιλάει λιγότερο για προστασία και περισσότερο για κίνηση – για έλεγχο, ισορροπία, ανάγνωση του βράχου αντί να βασίζονται στο υλικό για να συγχωρούν τα λάθη. Αυτή η ανάβαση δεν ήταν απερίσκεπτη. Ήταν σκόπιμη. Επέλεξαν διαδρομές που απαιτούσαν δέσμευση. Όχι συντομεύσεις, όχι τοίχοι εξάσκησης.