Μέρη όπου το τέλος είχε σημασία – όχι για να καυχηθείς, αλλά επειδή το να σταματήσεις στα μισά του δρόμου σήμαινε ότι κάτι είχε πάει στραβά. Τώρα εμπιστεύονταν την κρίση τους αρκετά ώστε να ξεπεράσουν την ταλαιπωρία αντί να την αποφεύγουν. Όταν ένας φίλος ανέφερε μια ήσυχη ασβεστολιθική πλαγιά λίγες ώρες έξω από την πόλη – ένα μέρος που είχε σκαρφαλώσει πριν από χρόνια, ένιωσαν ότι ήταν το σωστό. Unrated. Χωρίς κόσμο.
“Αυτό μοιάζει με αυτό”, είχε πει ο Ίθαν, χωρίς να μπει στον κόπο να κρύψει τα νεύρα του αυτή τη φορά. Η Νόρα δεν γέλασε. Έλεγξε το σακίδιό της, έσφιξε τους ιμάντες και μετά κοίταξε ξανά τον βράχο. “Τότε θα το τελειώσουμε”, είπε απλά. Πάρκαραν κάτω από τον τοίχο εκείνο το πρωί με μια σφιχτή, συγκεντρωμένη ενέργεια ανάμεσά τους. Χωρίς αστεία. Καμία αμφιβολία.