“Ναι. Θα το εκτιμούσα αυτό”, είπε ήσυχα η Έμιλι. “Σ’ ευχαριστώ, Τζορτζ” Ο Τζορτζ χαμογέλασε απαλά. “Φυσικά. Να προσέχεις, Έμιλι. Και πάλι, λυπάμαι πραγματικά” Αντάλλαξαν τα στοιχεία τους, και μετά από μερικές ακόμα ευγενικές κουβέντες, ο Τζορτζ και η γυναίκα σηκώθηκαν για να φύγουν. Η Έμιλι τους παρακολουθούσε να απομακρύνονται, με τις σκέψεις της να τρέχουν ακόμα.
Καθώς γύρισε προς τον Πίτερ, τα μάτια της γέμισαν ξανά με δάκρυα. “Δεν ξέρω τι συμβαίνει, Πίτερ. Απλά… πρέπει να μάθω την αλήθεια” Ο Πίτερ έβαλε ένα παρηγορητικό χέρι στον ώμο της. “Θα βρούμε μια λύση, Έμιλι. Δεν είσαι μόνη σου σε αυτό” Η κρουαζιέρα συνέχισε το ταξίδι της, αλλά η Έμιλι ένιωθε σαν το πλοίο να είχε γίνει φυλακή.