Εκείνο το βράδυ στην αίθουσα προσωπικού, εκμυστηρεύτηκε στη συνάδελφό της, τη Μάρτα. “Αν παρουσιάσει κι άλλα σημάδια μώλωπα – θα το αναφέρω”, είπε η Ελίζ. Η Μάρτα έγνεψε σιωπηλά. Και οι δύο ήξεραν ότι ήταν μια υπόσχεση που οι περισσότερες νοσοκόμες δίνουν πολύ αργά.
Πέρασε ένας μήνας. Το νοσοκομείο κινήθηκε στους συνηθισμένους ρυθμούς του με γεννήσεις, δάκρυα και ανάρρωση, και η Ελίζ σχεδόν έπεισε τον εαυτό της ότι είχε αντιδράσει υπερβολικά. Ίσως ο Ντάνιελ ήταν λίγο ελεγκτικός, αλλά όχι σκληρός. Ίσως η σιωπή της Ολίβια να ήταν απλά νιάτα και όχι φόβος.