Δεν ήθελε να καλέσει κανέναν μέσα στη νύχτα. Αλλά καθώς ξημέρωνε και το μωρό κλαψούριζε, η Ελίζ είδε την έκφρασή της να μαλακώνει. “Ίσως η μαμά μου”, ψιθύρισε τελικά, σχεδόν σαν να ομολογούσε ένα έγκλημα. Η νοσοκόμα της έδωσε το τηλέφωνο, και εκείνη το κοίταξε για πολλή ώρα πριν καλέσει.
Η Ελίζ περίμενε ανακούφιση όταν έφτασε η μητέρα της – μια επανασύνδεση, παρηγοριά, ίσως και γέλιο. Αντ’ αυτού, μια μεσήλικη γυναίκα με κομμένο παλτό μπήκε στο δωμάτιο σαν να έμπαινε σε συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου. “Ολίβια, γλυκιά μου”, είπε χαμογελώντας λεπτότατα. “Μας τρόμαξες πολύ που δεν μας ενημέρωσες νωρίτερα”