Η καρδιά του Ντέιβ βυθίστηκε καθώς συνειδητοποίησε τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ο αρχικός του ενθουσιασμός και η αποφασιστικότητά του είχαν μετατραπεί σε φόβο και απελπισία καθώς πάλευε να βρει το δρόμο της επιστροφής. Το αμυδρό φως του τηλεφώνου του πρόσθεσε στην απόκοσμη ατμόσφαιρα του υπονόμου, κάνοντάς τον να νιώθει ακόμα πιο απομονωμένος και ευάλωτος. Το βάρος της ευθύνης του κρεμόταν βαριά στους ώμους του καθώς συνειδητοποιούσε τις πιθανές συνέπειες των πράξεών του. Ο χρόνος τελείωνε και ο Ντέιβ ήξερε ότι έπρεπε να πάρει μια γρήγορη απόφαση αν ήθελε να έχει κάποια πιθανότητα να βγει έξω.
Καθώς το άγχος του Ντέιβ αυξανόταν, συνειδητοποίησε τελικά τη σοβαρότητα του λάθους του. Ήταν χαμένος, αποπροσανατολισμένος στο δαιδαλώδες σκοτάδι με την μπαταρία του τηλεφώνου του να εξαντλείται. Ο χρόνος τελείωνε και δεν είχε την πολυτέλεια να πανικοβληθεί. Έπρεπε να παραμείνει ήρεμος, συγκεντρωμένος και να βρει έναν τρόπο να επιστρέψει στο μονοπάτι από το οποίο είχε ξεστρατίσει πριν να είναι πολύ αργά.