Ο Τζέικομπ πλησίασε όλο και πιο κοντά στον γιγάντιο βράχο, με τη λαβή του να σφίγγει το κλαδί καθώς σκάλιζε προσεκτικά το έδαφος πριν από κάθε βήμα. Σκανάρισε την περιοχή, τα μάτια του έψαχναν το έδαφος για τυχόν σημάδια παγίδων. Κάθε βήμα ήταν προσεκτικό, σκόπιμο, καθώς πάλευε να κρατήσει την αναπνοή του σταθερή.
Φτάνοντας στο βράχο, ο Τζέικομπ κοίταξε κάτω και ένιωσε το στομάχι του να συστρέφεται. Ένα λευκό αρκουδάκι ήταν παγιδευμένο σε ένα κλουβί στο βάθος μιας παγίδας, με το μικροσκοπικό του σώμα να έχει συσπειρωθεί στον εαυτό του. Το μικρό κλαψούριζε απαλά, οι κινήσεις του ήταν αδύναμες, η χιονισμένη γούνα του λερωμένη με χώμα και αίμα.